VAZGEÇEMEDİKERİMİZ

Aramıza 10larca kitap girdi. Sanıyorum biraz daha sona yaklaştık . Aslında tam da alışmak üzereydik. Kimilerinin çok büyük acılarını sessizce ağlayarak sakladığı gördüm. Nasıl ki mutlu bir anımızda bizi derinden sarsacak bir haber aldığımızda bile etrafımızdakileri görmezden gelerek acımızı yaşayamıyoruz. Hele de o ilk anlarda biriyle konuşmak durumunda kalıyorsanız sesiniz titrer ya sonra toparlamaya çalışırsınız işte o an yer ve dip bir olsun istiyorum. Böyle bir andan sonra ne kadar uzun zamandır yazmayı ihmal ettiğimi fark ettim  Neyse konumu bölmeyeyim o anlarda işte vazgeçmekten korkarız. Çünkü hayatınızda olması bir şekilde sanki sizi daha çok hayata bağlar ya da siz öyle düşünürüz. Vazgeçilmeyen taraf da mutlu değildir oysaki çünkü onun da vazgeçemediği sizin bildiğiniz ya da bilmediğiniz kimseler vardır. Bunu bilmek duyumsamak bile başlı başına keder kaynağı. Pişman olmayacağımız vazgeçilmezleri seçmek neredeyse imkansız