Herkesin Hiçbir Şeyi

Hikayem 91 yılında başladı. Her yıl daha da geriye gitti ve bu yıl kendime en uzak yılım oldu.  En umutsuz en çaresiz en bitkin ve en isteksiz yaşım oldu. Teşekkür ederim hayatıma girip içine sıçanlar için.. Yüzüme gülüp canımı yakanlar hırsları uğruna yalnız bırakanlar,  az önemseyenler, olması gerektiğinde yanımda olmayanlar.  Ardınızda harika bi enkaz bıraktınız He bi de görmezden gelenler,  vaktimi boşuna çalanlar, yetinmeyenler ruhumu emenler .. çok sevdiğini söyledikten sonra bırakıp gidenler .. Bunlardan birçoğu şu an hayatımda yok tabi ama minik bi kısmıyla  maalesef hala aynı gemide nefes alıyorum. Biliyorum dünyanın en şanssız insanı ben değilim. Böyle bir yılgınlığın sebebi sadece kendi yaşadıklarım değil. Birbirinize attığınız kazıkları izlerken kendi adıma da üzüldüm. Hiç haketmeyen insanların kalpleri kılırken ben de kırıldım.

   Dünyadan ümidini yitirmiş elbette bi ben olamam.Kolay mı Nilgün Marmara okuyup kendine gelmek ya da Madak okuyup geçmişi özlememek. Nadir mutlu olduğumda da Nazim Hikmet okuyayım diyorum ama ilerisi o kadar sisli ki nasıl olur bunca unut yüklenip kaldığımız yerden devam etmek? O gücü içimizde bulmalıydık değil mi? Peki bazılarımız hiç o güce sahip olmadıysa o zaman ne yapacağız? Herkesin en azından gündelik hırsları varken benim bunlardan çoktan vazgeçmem... En yüksek maaşı alsam da en güzel yemeği yesem de en iyi ayakkabıyı giysem de geçemeyecek mutsuzluğum ben hala aynı kişi olmaya devam edeceğim. Nefes egzersizi de yapsam o kalabalığın içinde boğulmaya devam edeceğim  çünkü tek tek derdim olmasa da  -toplumu- üzgünüm sizi sevmiyorum. Bunca kötülüğe sessiz kaldığınız için  hepinizden nefret ediyorum. Yarattığınız kalıplara giremediğim için özür dilerim.  Öyle rahat olamadığım size benzemediğim ve her suçu önce kendimde aradığım için de ..

   Belki de birinin bir şeyi olmadığım için böyle hissediyorum kim bilir. Birinin en sevdiği ya da onsuz   yaşayamayacağım kimse olmadığı için de olabilir . Başıma gelecek her şeye maalesef ki hazırım. Birileri bir şeyler düşünecek diye düşüncelerimi söylemekten kaçınmayacağım. Hepimiz tek başınayız. Adım atacak haliniz kalmaz ya bazen atacak olsanız da nereye atacağınızı bilmezsiniz o adımı. Ne zamandır böyleyim bilmiyorum bunun birinin ya da birilerinin üzerine yıkmak ne kadar doğru olur bilemiyorum. Belki de yaratılışım böyle. Benim zerre umudum yok dilerim birilerinin vardır rica ederim artık sormayın iyi misin diye hiç olmadım ki şimdiden sonra olayım aranıza katılayım :)