Belki de yaşayacağımız güzel olan her şey için beklemek gerek. Zamanı olmadığı için gerçekleşmediğine inandığımız hayallerimiz cebimizde,  yola devam ediyoruz.

Sorsan hiç kimse şu anki halinden memnun değil. Herkes mutsuz, herkes terk edilmiş, herkes aşk acısı çekmiş, herkes bir şekilde hayattan alması gerekenleri almış. Şu an saat 1.24 uyumam gereken bu saatte bunları yazıyorsam bir şeylerin cevabını arıyorum. Üstünü örtüp geçtiğimiz her anı bir gün dönü dolaşıp yakalıyor ellerimizi. Affedince kaybedilecek şeyler. Çünkü affetsen bilirsin eskisi gibi olmaz. Yeniden olursa eskinin hatıranda bıraktığı o güzel iz kaybolur. Ve geriye sadece doymuşluk kalır. Bu da sizi bilmem ama beni fazlasıyla üzer.

Pekiii neden her seferinde bu kadar kolay pes ediyorum neden vazgeçmek her zaman daha kolay benim için? Kalıp mücadele edecek gücü kendimde bulamadığım için mi savaştan çekiliyorum, yoksa sonuna kadar savaşıp kazanamamaktan mı korkuyorum bunu bilmiyorum. Neyse ne ben hep kaybediyorum. Kazandığımı düşündüren tek şey egom. Yalnız kalıp gerçekten düşündüğüm zaman anlıyorum, çünkü insan sadece kendine  tamamen dürüst olur. Bunlar hepimizin bildiği hatta aklından geçirdiği ama avaz avaz haykırmadığı şeyler. İçimden sadece tek bir şey geçiyor, eğer bir dilek hakkım olsaydı şu an için  en azından sevdiklerim için bir şey dilerdim ''iyi ki ''. Hayatları boyunca asla keşke diyecekleri bir şey olmasın her zaman iyi ki diyebilsinler.