Yaşadığımız en gerçek duygulardan biri aşk, biri ölüm. Ben ikisini de yaşayanlardanım. Çok zaman aşık olduğumu sandığım kişilerle sevgili oldum. Kimi zaman sevilmedim, yalnızca sevdim. Ve severken de hep dürüst oldum. Gerçektim. Severken; kıskandım , ağladım, unutmak için uyudum bazen kızdım. Çünkü insan sevdiğine kızar. Maalesef her konuda yufka yürekli olduğumdan, elimde hep beyaz bayrakla bekledim. Öfkem korkutmasın kimseyi. Evet çabuk sinirlenirim hatta kimi zaman aksiyim, ama çabuk geçer sinirim. Mesela tatlı bi sözle ya da bi gülümsemeyle hemen affeder kalbim. Her şeyini bilmek isterim. Onu düşünürken eksiksiz olmalı hayalim. Sevdiği her şeyi merak ederim. Bu arada gülüşü çok önemli o mutlaka güzel olmalı.


Heyecanımı hayatta içimde tutamam. Sussam bile aniden gülerim. Birine anlatmazsan mutluluğumu çatlarım. Hele aşıksam zaten ağzım kulaklarımdadır. Bir de  ilk günlerse bir tek kanatlarım eksik olur. Tabii herkes gibi sevilmek isterim ben de. Ya da değerli olduğumu hissetmek. Bunun için destanlar yazılmasına ya da pahalı hediyeler alınmasına gerek yok. Olur olmaz gelen bi mesajla bile mutlu olurum. Böyle anlatıyorum ama aslında zor biriyim. Çünkü evet heyecanımı saklayamam ama üzüntümü güzel gizlerim. Sebebini asla söylemem. Anlaşılmayı beklerim ki bu çok mümkün olmuyor. Günlük hayatta kimsenin umursamayacağı şeyleri kendime dert ederim. Kafamda kurup kurup kendi kendime üzülürüm. Şu an karşımdakine üzüldüm . Çabuk pes ederim. Buyum işte