Mutsuz olmak

İlk mutsuzluğumu hatırlamaya çalıştım. Sanırım mutlu olduğum anlardan daha önce aklıma geldi.

Biz mutsuzlar aslında sadece kendimizden bir parçayı uzaklara bırakıp insan içine karışıyoruz.

Mesele aslında neden yaşadığımız? Ne uğruna nasıl bu kadar hırsla mücadelemize devam

ediyoruz. İste biz mutsuzlar tam da bu noktada ayrılıyoruz, bizim işimiz hırsla değil, egoyla

değil biz aslında içimizdeki soruların yanıtlarını bulmaya çalışmaktan bunları düşünemiyoruz. Bu

satırları yazarken yine kimsenin okuyacağını düşünmeden yazıyorum ki beni sınırlamasın. Ben

içimdeki boşlukta mutsuzluk içinde buldum huzuru. Mutlu olmak istemiyorum olamayacağımı

biliyorum. Mutlak mutluluk yok zaten mutsuz olan her an ağlamıyor sadece durup düşünmek

istiyor. Neden varız? Ya da neden yok olup gitmiyoruz aslında her gün kesilerek evrenden

aldıklarımı geri veriyoruz. Anlamsız boşluk hissi asla yakamdan düşmeyecek bunu biliyorum.

Ama onu düşünmeden edemiyorum. Bugünü yaşayamadan hep ileride ne olacağı ile ilgili

düşünürken buluyorum kendimi. Bugün 30 yaşındayım. Yapmam gerekenleri yapamamış olma

hissinin beni yıpratmaya başladığını söyleyebilirim. Kim dur diyecek bu gidişe insan kendi

hayatının iplerini eline alamıyorken başkasının hayatına nasıl karışır. Bu çelişkiler dinlediğim

şarkıda rüyamda ya da biriyle konuşurken hep benimle. Belki de içten içe mutlu olmaktan

kaçıyorumdur. Belki de mutlu olmayı bilmediğim için bünyem buna hazır değildir. İnsan kendini

mutluluğa hazırlayabilir mi? Siz nasıl bu kadar mutlusunuz? İnsan önce kendini sevecekmiş sonra

mutlu olurmuş hikayesine inanmayan kimler var aramızda. Mutsuzluk sevgiyle ilgili değil tam

olarak. Birini severken de mutsuz olabilirsin. Ya da mutluyken de mutsuz kalabilir bi yanın.